Ang Lugar
Nangyari ito sa aming bahay sa Bagabag, Nueva Vizcaya isang tahimik na bayang napapalibutan ng palayan, bundok, at matandang mga puno. Ang bahay ay gawa sa kahoy, may malawak na silong, at dalawang palapag. Doon kami naninirahan, malapit sa kalikasan, at malapit din sa mga bagay na hindi basta basta maipapaliwanag.
Sa harapan ng aming bahay ay may isang matayog na puno ng niyog, at sa tabi nito isang balete na hindi ginagalaw, hindi pinapuputol, at palaging nilalagyan ng alay ng mga matatanda. Sabi nila, “Hindi basta puno ‘yan. May naninirahan d’yan.”
Ang Oras
Alas-4 ng madaling araw.
Nagising ako, hindi dahil sa ingay kundi dahil sa isang pakiramdam.
Tahimik ang paligid. Madilim pa ang langit. Tila natutulog pa ang buong mundo.
Ngunit may kung anong kakaiba ang hangin. Parang may inaanyayahan akong sumilip.
Lumapit ako sa bintana ng ikalawang palapag. Ang malamig na simoy ay dumampi sa aking mukha. Hindi ko alam kung bakit, pero hindi ako natakot. Sa halip, parang may tahimik na tinig na nagsasabing: “Tumingin ka.”
Ang Liwanag
Doon ko siya nakita.
Isang puting bola ng liwanag hindi masyadong maliwanag, ngunit sapat upang mapansin kahit sa dilim.
Gumagalaw ito pababa mula sa tuktok ng punong niyog, dahan-dahan, tila may sariling isip, o sariling damdamin.
Hindi ito parang flashlight.
Hindi ito apoy.
Wala rin itong tunog.
Ang kilos nito ay banayad, parang may galang. Wala itong intensyon na manakot ngunit ang presensya nito ay sobrang ibang-iba. Parang may halong lungkot, paglalakbay, at pananabik.
Sino sila? Bakit sila narito?
Sa paniniwala ng mga matatanda, ang ganitong uri ng liwanag ay tinatawag na Santelmo — hango sa salitang “St. Elmo’s Fire,” isang uri ng lumulutang na liwanag na konektado raw sa espiritu o kaluluwa.
May nagsasabing ito’y:
-
Kaluluwang hindi pa tumatawid.
-
Isang gabay o bantay sa mga lugar na may pinoprotektahan.
-
Kalikasang nagpapakita ng anyo isang paalala na hindi lahat ng enerhiya ay nakikita.
Ngunit kung totoo man silang espiritu, bakit sila naririto sa ating mundo?
-
Bakit sila nagpapakita sa mga inosenteng mata ng bata?
-
May gusto ba silang sabihin?
-
Naghahanap ba sila ng tulong, o simpleng nagpapaalala ng kanilang presensya?
Bakit sa piling oras lamang sila nagpapakita tulad ng madaling araw, kung kailan ang katahimikan ay parang bumubukas ng pinto sa ibang dimensyon?
Hindi Ko Makalimutan
Hindi ko alam kung gaano katagal akong nakatingin. Parang tumigil ang oras habang bumababa ang liwanag. Hanggang sa unti-unti itong naglaho… parang sinipsip ng mismong hangin.
Wala akong nasabi kahit kanino. Baka hindi ako paniwalaan. Baka sabihing nanaginip lang ako. Pero alam ko kung anong nakita ko. Sa mata ng isang bata, minsan mas malinaw ang mahirap paniwalaan.
Tanong na Hanggang Ngayon ay Bukas Pa Rin
-
Ano ang gustong iparating ng mga ganitong nilalang?
-
Ano ang koneksyon nila sa mga puno, sa balete, sa kalikasan?
-
At bakit ako? Bakit ako ang piniling makakita?
Hanggang Ngayon…
Sa tuwing magigising ako ng madaling araw, may bahagi sa akin na umaasa.
Na baka sa labas ng bintana,
makita ko ulit ang puting liwanag na para bang sinasabi: “Hindi ito ang katapusan ng ating kwento.”
No comments:
Post a Comment